Yesssss

Wow, EINDELIJK zitten we op het netwerk met onze EIGEN laptop! In het tilapia hotel zitten we nu, met uitzicht op het victoria meer achter mijn eigen laptopje, ik kan dus als het goed is foto's plaatsen!!!

Oke, nu ga ik eerst mijn al eerder getypte verhaal plaatsen:


We love doom….
29-09-09

Doom, dat is een spuitbus met speciaal spul om alle soorten insecten mee te doden. Ideaal voor hier! Van mug tot kakkerlak wordt ermee verjaagd uit onze toilet, slaapkamer en woonkamer. We zien af en toe nog 1 kakkerlak, en dat valt gelukkig mee in vergelijking met de eerste week…

De eerste dag dat we hier aankwamen was het al in de middag, en het is hier altijd om 7 uur helemaal donker, dus toen we naar onze ‘badkamer’ (ahum) liepen, hadden we ook niet door dat er opeens een stuk of 6 mega-kakkerlakken bij ons toilet aka GAT zaten! Gelukkig zag ik ze nog net op tijd, en toen hoefden we natuurlijk niet meer te plassen…. Ze zijn echt ZO vies, ZO groot en ZO snel! Niet dat ze verder iets doen, maar het is echt niet grappig. Gelukkig had Meedy, onze begeleidster, een Nederlandse verpleegkundige die twee huizen naast ons woont, nog wat spullen om ze te verjagen. We hebben van haar doom gekregen en wat poeder om te strooien. Mireille had ook al kakkerlakken in haar bed gezien, wel kleintjes maar toch……….
Uiteindelijk hebben we ons hele huis kakkerlakken-proof gemaakt. Toch heb ik niet zo super geslapen die nacht..

In ons GAT zitten nog wel kakkerlakken, maar gelukkig is dat gat zo diep dat ze er niet zomaar uitkomen, hopen we dan… We kakken gewoon lekker op de kakkerlakken!
Op het moment zien we ze heel af en toe nog, dan zit er weer ergens 1. Maar met een beetje doom ligt ie zo weer op z’n rug! Lang leve de doom, WE LOVE DOOM!
Oja, op de OK in het ziekenhuis houden ze ook van doom, daar wordt het ook regelmatig gebruikt om insecten te verjagen………

Andere huisdieren hebben we trouwens ook: om ons huis lopen kippen, honden, hagedissen in hele mooie felle kleuren, en Nicole en Meike hebben al schorpioenen gezien, maar die hebben wij gelukkig nog niet gezien. Verder zijn er elke avond mega veel muggen, dus de DEET gaat er snel doorheen hier, om de muggen van je lichaam af te houden. Toch zijn we allebei al regelmatig gestoken, dat voorkom je bijna niet. We slikken allebei malaria-pillen dus hopelijk helpen die goed genoeg. Er zitten ook maraboes in de bomen, dat zijn een soort hele grote vogels, lijkt op ooievaars, maar dan veel lelijker ;). En die maken een super raar geluid, de eerste avond dachten we dat er een varken buiten liep haha…

Deze week de eerste hele week werken, pff vermoeiend hoor! Ook al zijn de dagen heel kort. We beginnen elke ochtend om half 8, dat wil zeggen je meld je VOOR half 8. Je moet namelijk je naam in een presentieboek schrijven, en als het half 8 is wordt er een rode lijn onder de laatste naam gezet, en iedereen die dus onder die lijn staat, is te laat! In die ruimte wordt er dan eerst elke ochtend een gebed opgezegd, in het Swahilli waar wij dus niks van kunnen maken… Daarna volgen de mededelingen en daarna gaat iedereen naar de afdeling.

Op de afdeling wordt er meer gezeten en gekletst dan gewerkt, en als er een handeling te doen is staan alle verpleegkundigen er wel bij, maar als een moeder vraagt om iets, wordt ze afgesnauwd en draaien ze zich weer lekker om en gaan ze weer verder met muziek luisteren van hun telefoon…… Alle mobiele telefoons worden ook in het ziekenhuis opgeladen omdat de mensen thuis geen stroom hebben, zo bizar! Wel allemaal 1 of 2 mobiele telefoons, en dan opladen in het ziekenhuis. Huppakee, zuurstofapparaat eruit, oplader van de mobiel erin… Ongelofelijk.

De taken van de verpleegkundigen hier zijn eigenlijk: zorgen dat de patiënten medicijnen krijgen, verpleegtechnische handelingen uitvoeren, zorgen dat het eten van de keuken naar de afdeling wordt gebracht, artsenvisite meelopen, patientjes klaarmaken voor ok en brengen naar ok, en mensen die discharged zijn hun medicatie voor thuis meegeven en niet te vergeten SCHOONMAKEN! Dat laatste probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, en dat lukt tot nu toe aardig goed, haha.
Dat is eigenlijk alles, verder doe je niks. Oke, na zo’n opsomming lijkt het nog best wat, maar het stelt echt niet veel voor. Wij zijn gewend om veel meer te doen op het gebied van begeleiding etc. Niks aan begeleiding, niks aan voorlichting, niks aan inlevingsvermogen. De moeders zorgen zelf voor de kinderen, zorgen dat ze gewassen worden, dat ze eten krijgen, controleren de kinderen of ze het warm of koud hebben, moeten zelf alles opruimen als het kind gebraakt heeft of iets dergelijks, en houden zelf de algehele toestand in de gaten. De verpleegkundigen weten niet eens hoe het met de patiënten gaat, alleen wat de behandeling op dit moment is. Sterker nog, ze weten niet eens namen te onthouden! Zelfs niet als een patientje er al een week ligt (zelfs ik onthoud dan de naam, ook al is het een rare afrikaanse naam). Er wordt nooit gevraagd of een patientje pijn heeft, of dat hij lekker geslapen heeft. Daar zal ik ook niet aan wennen… Helaas kan ik nog niet zo goed Swahilli dat ik die dingen allemaal kan vragen en doen. Hopelijk gaat dit binnenkort beter!

Deze week heb ik een paar HIV testen gedaan! Dat vond ik wel interessant om te zien hoe dat ging, en natuurlijk ook leuk dat ik het zelf kon en mocht doen! Gelukkig waren beide testen die ik deed bij een moeder en een kindje, negatief.
Nu is het hier wel zo dat je in principe gewoon ALLES mag doen als je maar een uniform aanhebt.. De eerste dag mocht ik gelijk al een infuusje prikken op een hoofdje, nou nee dankje! En Mireille is al meerdere keren gevraagd wanneer ze nou een bevalling gaat doen…
Maandag waren er bij ons op de afdeling twee kindjes die uitgedroogd waren, en dan krijgen ze ORS voorgeschreven, en oplossing van water met extra zouten. Dus ik dacht, laten we die kinderen dat even geven. Dus wij naar die moeder toe met een zakje ORS dat nog opgelost moest worden, maar de moeder had geen water. Dus ik vroeg, oke dan gaan we water halen, maar blijkbaar was er geen water meer. Tenminste, geen schoon drinkwater. De verpleegkundige deed ook niet echt haar best om verder na te denken en zei gewoon: nou ja, we hebben geen water, dus dan maar geen ORS! De moeder had helaas geen geld om water te kopen, dus moesten we haar helaas teleurstellen… Ik had echt de neiging om naar ons huis te lopen en daar een paar flessen water op te halen, maarja. Je staat op zo’n moment ook zo raar te kijken!
Dinsdag was er een jongetje dat geopereerd werd die dag, en hij moest nog een infuus krijgen. Alleen de aderen waren NIET te zien of te voelen. Nu is dat sowieso al een stuk moeilijker bij mensen met een donkere huid, maar dit was wel een extreem geval. Op een gegeven moment ben ik maar gaan assisteren omdat dat jongetje zo hard lag te schreeuwen en te huilen.. Vind je het gek, met 3 verpleegkundigen om je heen die tegen je schreeuwen en aan je trekken en als er in beide armen tegelijk continue achter elkaar geprobeerd wordt een infuusje te prikken…. In beide armen is het niet gelukt, oke we gaan over naar de handen, ook niet gelukt na 6 keer per hand proberen, oke dan over naar het hoofdje.. Eerst scheren, wat ook niet zachtjes of langzaam gaat. Daarna SUPERSTRAK afbinden en maar gewoon ergens prikken! Ik vroeg nog aan de verpleegkundige: zie je dan ergens een ader? Of voel je er 1? Maar ze zei dat het ‘hier ongeveer moest zitten’… en prikte dus weer ongeveer 5 keer mis… Ik had ondertussen al supermedelijden met het kindje, en probeerde hem te troosten (het woord troosten kennen ze trouwens ook niet hier..), maarja als blanke met witte haren ben je natuurlijk wel een beetje eng, dus dat had ook niet veel effect…..
Na het proberen aan de andere kant van het hoofdje en het voetje, moesten we NOG wat anders bedenken.. Uiteindelijk hebben ze in de NEK geprikt, een erg vreemde en nare plek. Nouja, het was in ieder geval gelukt..
Verder nog meegemaakt in het ziekenhuis deze week:
Elke woensdag ochtend is er een les voor alle staff van het ziekenhuis. Deze week was het met behulp van een powerpointpresentatie. Iedereen zat aandachtig te luisteren toen opeens de stroom uitviel.. De stroom valt hier dagelijks wel een paar keer uit voor een minuut of een paar minuten. Dan is ook in het hele ziekenhuis geen stroom, dus ook geen verlichting of zuurstofapparaten. Nou ja, in ieder geval was onze les dus even onderbroken.. Okay computer weer opstarten, powerpoint weer aan, en na een paar minuten WEER de stroom uit! En zo ging het drie keer door. Gewoon geduldig wachten tot de stroom het weer doet en dan gewoon weer verder gaan…
Er was donderdag een jongetje die geopereerd moest worden, en daarom een katheter kreeg. Alleen de stroom was weer eens uitgevallen, dus we hadden geen licht en het ging allemaal ook niet zo soepel bij dit jongetje.. Dus wat doen we dan na ongeveer 5 pogingen? Huppakee naar buiten! In de zon, daar is wel licht.. Dus gingen we het daar maar proberen.. Niet te geloven. Sta je daar buiten in de zon, tussen de hagedissen en andere beesten met je steriele veldje, uhuh….
Het is op het moment enorm rustig op de kinderafdeling, donderdag hadden we aan het eind van de dag maar 12 patientjes! Vrijdag kregen we weer een paar nieuwe opnames, dan weer meteen 3 tegelijk. Ik zag al bij 1 meisje dat ze er wel erg slecht uitzag, en ging in haar status kijken welk beleid was bepaald op de OPD (opname-poli). Dat meisje had enorm hoge koorts en moest zuurstof krijgen. Dus ik gelijk tegen een verpleegkundige: ‘dat meisje moet zuurstof krijgen, waar kan ik haar heen brengen?’ en die verpleegkundige kijkt mij eerst dom aan zo van, je ziet toch dat ik even met mijn telefoon bezig ben.. Nouja goed, na even aandringen kwam ik erachter waar het zuurstofapparaat stond en heb ik dat meisje daarheen gebracht. Even zuurstofmaskertje op en klaar, dacht ik. Maar natuurlijk was dat weer niet het geval, want er was geen zuurstofmaskertje. Na wat geknutsel met wat bij elkaar gezochte spullen hebben we toch een soort van zuurstofmaskertje kunnen opzetten.. Pfff wat een gedoe is het hier om zoiets simpels voor elkaar te krijgen.

KOUD!
3-10-09

Brrrr het is hier nu 24 graden en dat is voor hier gewoon KOUD! Het heeft vandaag eindelijk weer geregend en het is heeerlijk afgekoeld. De afgelopen dagen was het zo warm dat het ook echt niet meer te doen was. We wouden meten hoe warm het was, maar toen de thermometer bij 41 graden was hebben we hem maar uit de zon gehaald omdat we bang waren dat ie kapot ging! Het was waarschijnlijk ergens tussen de 40-45 graden denk ik. Ook ’s nachts was het enorm warm, ’s avonds om 22.00 was het meestal nog 28 graden ’s nachts werd het niet kouder dan 25 graden.
Dan is het nu wel even lekker!

Mireille zit vandaag al de hele dag op de grond bij een verpleegkundige thuis, want ze wou haar haren laten vlechten zoals die afrikaanse vrouwen hier dat ook allemaal hebben. Ze heeft er gisteren al 2 uur voor gezeten en vandaag zit ze ook al een uur of 6! Pff…. En nog is het niet klaar. Nouja, je moet er maar wat voor over hebben.. Ik ben wel heel benieuwd hoe het wordt!

We hebben deze week kennis gemaakt met Dirk en Tineke, het andere Nederlandse stel. Wij wonen direct naast hun, dat is wel makkelijk. Zij zijn hier allebei op vrijwillige basis maar doen wel enorm veel voor het ziekenhuis, en ook voor het Lilianefonds. Superaardige mensen, en we hebben daar gisteren erg gezellig een aantal wijntjes gedronken! Volgend weekend mogen we met hun mee naar Mwanza, want hun hebben een eigen auto, ideaal! Vrijdag heen, zaterdag terug.
En zaterdagavond zijn we uitgenodigd op een feest hier in het dorp. We zijn heel benieuwd hoe dat zal zijn! We moesten samen 10.000 shilling betalen (5 euro) en daarvan kunnen we blijkbaar de hele avond drinken, en misschien zelfs nog wat eten…. We zullen zien! Nicole en Meike zijn ook uitgenodigd, dus het wordt vast wel gezellig. Nu alleen nog een kado bedenken…. Een fles wijn?? Hmm nee ze hebben vast geen kurkentrekker, of die moeten we er dan ook bij geven ;) Een kip misschien dan??? Wij als mzungu’s (blanken) met een levende kip onder de arm, ik zie het al helemaal voor me..

Ik ben trouwens naast het Swahilli-leren ook een paar mensen in het ziekenhuis Nederlands aan het leren. De arst van de kinderafdeling wou graag een paar dingen in het Nederlands kunnen zeggen. Hij kan nu al: ‘hoe gaat het?’ ‘goed’ en ‘ik hou van jou’, haha. Alleen nog even werken aan de uitspraak…

Even voor de mensen die mij willen smsen: smsjes vanuit Nederland komen niet altijd aan bij mij! En ook mijn smsjes naar Nederland komen niet altijd aan, dus als ik niet reageer op een smsje komt dat hierdoor…
Wat je kan doen om te controleren is op je telefoon bij sms-instellingen afleveringsrapporten opvragen. Dan krijg je automatisch een berichtje als je smsje goed verzonden is (dit is gewoon gratis).
Een smsje naar Nederland kost mij trouwens maar 6,5 cent! Nog goedkoper dan binnen Nederland smsen, gaat ook nergens over haha.. Dus meestal sms ik wel terug ;)
Bellen gaat meestal wel goed, maar als je mij vanuit Nederland wil bellen, gebruik dan de site belpiraat.nl want daarmee kun je voor 7 cent per minuut naar mij bellen (naast je normale tarief).
Mijn Tanzaniaanse nummer:
+255 752669354

Smile..
06-10-09

Vandaag hebben we foto’s gemaakt in het ziekenhuis! Iedereen wil op de foto, en iedereen vind het super als ze de foto daarna ook nog terug kunnen kijken op het schermpje.. Heel grappig. Hopelijk lukt het om de foto’s te uploaden!

Sowieso is het heel grappig als je met je camera loopt, iedereen wil op de foto, iedereen wil de foto natuurlijk ook even terugzien. Het duurt alleen zo lang voordat je aan de andere kant van het dorp bent, haha!

Deze week zijn er op mijn afdeling in het ziekenhuis ook student nurses. Dat is wel fijn, want daarmee kan ik goed engels spreken en zij leggen alles tenminste duidelijk aan mij uit. Ook werk ik nu elke dag samen met een student, zodat de student ook voor mij dingen kan vertalen (tja, het swahilli vloeiend spreken, dat ga ik niet redden in 3 maanden!). Dit is ook de opzet van ons uitwisselings-project, een uitwisseling tussen de studenten van hier en de studenten uit Nederland. De studenten zijn trouwens meestal een stuk ouder. Zo had ik vandaag twee studenten die allebei 28 waren, allebei getrouwd en allebei moeder van 1 en van 2 kinderen. Er wordt hier ook altijd gevraagd of je getrouwd bent en kinderen hebt (ja, ook NADAT ik gezegd heb dat ik nog maar 20 ben…). Mireille werkt op verloskunde, en de vrouwen die voor het eerst een kind krijgen zijn gemiddeld een jaar of 17-18…
De opleiding verpleegkundige duurt hier trouwens 2 jaar, en als je dan nog 1 jaar verder leert, ben je ook nog verloskundige! In Nederland leer je eerst 4 jaar voor verpleegkundige, en daarna nog eens 4 jaar voor verloskundige, dat is totaal 8 jaar! Dat doe je hier gewoon even in drie jaar….. Pf. Ook ongelofelijk dat die studenten dus zomaar opeens een bevalling mogen doen, je wil ook niet weten hoe dat soms gaat, als ik de verhalen van Mireille mag geloven..

Deze week lag er een kindje op de afdeling die waarschijnlijk epilepsie heeft. Hij heeft regelmatig convulsions, maar ze kunnen niet achterhalen waardoor. Om aan te kunnen tonen dat hij epilepsie heeft, zou hij door een CT-scan moeten. Dan nog is het niet altijd aan te tonen, maar de kans is er. In ons ziekenhuis hebben we helaas geen CT-scanner, daarvoor moest het jongetje dan naar het ziekenhuis in Mwanza. De ouders hadden alleen geen geld voor het vervoer en de scan (de scan kost ongeveer 100 euro, en dat is voor hier echt super veel!).

Het is op het moment nog steeds rustig op de kinderafdeling, vooral in verhouding met het personeel, inclusief 5 studenten per dagdeel. De overdracht loop je met een stuk of 15 man achter 1 iemand aan om 2 woorden per patientje op te pikken, als je geluk hebt. Dan is het ook nog in het Engels/Swahilli, dat gebruiken ze hier door elkaar, wat soms erg lastig is. De medische termen worden allemaal in het Engels genoemd, voor de rest wordt er onderling vooral in het Swahilli gepraat. Vandaag heb ik door een paar studenten wat zinnetjes laten vertalen, zodat ik in ieder geval IETS kan vragen aan de moeders en de kinderen.

Ondertussen hebben Mier en ik ons huisje een metormafose gegeven! We hebben een paar stoelen gekocht, een krukje dat als bijzettafeltje dient en we hebben over de bank een nieuw kleed gedaan. Ook hebben we in onze slaapkamers en de woonkamer nieuwe gordijnen neergehangen, in leuke stoffen! Ons huisje is nu wat meer aangekleed, en meteen een stuk gezelliger.
We zijn al goed gewend aan ons huisje, het plassen in het gat en het douchen met emmertjes en het water koken op een petrolium-stelletje. Het enige wat we wel echt missen is een koelkast! Dat hebben we helaas niet in ons huisje, dus we drinken altijd warme cola…. En dat is niet echt lekker als het buiten al boven de 30 graden is. Dan is een koude cola toch wel erg lekker..
Gelukkig hebben we buren met een koelkast, waar onze kaas nu in ligt te verschimmelen………… we hadden een blok kaas gekocht in Mwanza, die we bij de Nederlandse buren in de koelkast hadden gelegd, alleen zijn we die een beetje vergeten en de dag dat we er weer aan dachten was er de hele dag bijna geen stroom, dus toen was die een beetje groen…. Anyway, nadat we de randjes eraf hadden gehaald smaakte die nog prima! Je wil niet weten hoe lekker het is om hier gewoon KAAS te eten! Met mayonaise en een tomaatje, en dan op versgebakken brood, hmmmmm! Wat ook erg lekker is, zijn de pannenkoeken van Mama Amos! Ze bakt superlekkere pannenkoeken voor ons! We zouden het elke dag wel kunnen eten. Beetje suiker erop, hm! Nee, het eten is hier echt PRIMA, niks te klagen. Ik denk niet dat ik zal afvallen hier, haha.

Mireille is trouwens EIN-DE-LIJK klaar met haar vlechten, ze heeft er heel wat uren voor moeten zitten en heeft nu zelfs een beginnende decubitus-plek op haar kont van het zitten, haha! Nee zo erg is het nog net niet maar het was wel ergggg lang hoor! We moeten de vlechtjes nog tellen, we hebben er een weddenschap van gemaakt, ik denk ongeveer 300 en mier denkt een stuk of 500! Ik ga ze straks tellen.

Morgen ga ik op out-reach! Samen met Meike, 1 van de co-assistenten. Dat betekend dat we met meerdere verpleegkundigen van het ziekenhuis naar een of meerdere dorpjes gaan in de omgeving gaan, en daar gaan we kinderen wegen en vaccineren. Erg leuk! Ik ben heel benieuwd hoe het is. Vast weer veel leuke foto’s, haha.


Out-reach!
07-10-09

Vandaag op out-reach geweest met Meike! Vanochtend zouden we TUSSEN 8uur en 9uur vertrekken, we moesten ons melden in het ziekenhuis. Wij heel netjes om 8uur aanwezig, maar natuurlijk kan je niet verwachten dat er dan al iemand aanwezig is. Uiteindelijk zijn we om 10 voor 9 vertrokken, wat voor Tanzaniaanse begrippen nog super optijd is!

Na ongeveer 10 minuten kwamen we al aan bij het dorpje waar we gingen vaccineren en wegen. Er stonden al wat moeders met kinderen te wachten op ons. We begonnen gelijk met wegen, en er werd ook meteen voorlichting gegeven. De voorlichting ging over ondervoeding, hoe dat te voorkomen, wat is de beste voeding, etc. Daarna nog voorlichting voor zwangere vrouwen over complicaties in de zwangerschap, en de vrouwen informeren over de gratis zorg die zwangere vrouwen kunnen krijgen in het Sumve hospital. Ook kinderen onder de 5 krijgen gratis zorg in het Sumve hospital. Dat wordt allemaal gefinancierd door goede doelen. Super dus!

Meike en ik hebben geholpen bij het wegen van de kinderen. Het was een weegschaal waaraan het kind moest hangen, of in een draagdoek, of in een speciaal broekje met lange hengsels of gewoon met de handen… na een tijdje begonnen ze ook met vaccineren, daarmee mocht ik ook nog helpen, heel leuk om te doen! We hebben kinderen ingeent voor DTP en mazelen en kinderen onder 1 kregen speciale druppels tegen Polio. In totaal hadden we maar zo’n 20-30 kinderen die gevaccineerd moesten worden vandaag, dat was op zich wel jammer.

We hebben in totaal 350 kinderen gewogen! De kinderen worden maandelijks gewogen. Sommige kinderen vonden ons trouwens SUPER eng! Wij als blanke, allebei met blond haar (nouja ik wel heel erg blond dan natuurlijk…), SUPEReng vonden ze het… Sommige begonnen gewoon zelfs te huilen, dat vond ik wel echt zielig..
Nadat we klaar waren, hebben Meike en ik nog ballonnen uitgedeeld aan de kinderen, wat ook erg leuk was. Gelukkig maakte dat weer een hoop goed en waren we toen niet meer zo eng, haha. Alleen jammer dat er een schoolklas langs kwam, toen waren de ballonnen in 1 keer op……….
Ik vond het wel heel leuk om een keer te zien hoe dat nou gaat op zo’n out-reach. Dit was alleen geen grote out-reach, dat was op zich wel jammer. Misschien gaan we nog een keer mee op out-reach, als het voor ons als verpleegkundige tenminste interessant is en wij wat kunnen doen.

Ennnn toen kreeg ik opeens een smsje dat Elcke en Daniel vanochtend de trotse ouders zijn geworden van zoontje Ferron! Super! Heel leuk dat ik ook zo snel op de hoogte wordt gesteld hier, haha!
Elcke en Daniel gefeliciteerd met jullie zoon!
Ik hoop dat alles goed gaat en wens jullie veel succes in de eerste weken met weinig slaap, veel gehuil, de eerste poepluiers, etc etc ;) En ik wil natuurlijk wel foto’s zien! Ik houd de LB-site goed in de gaten…. Voor zover dat kan hier..



17-09-09
Foto's plaatsen....!

Jaa ik ga het proberen, foto's plaatsen!
Deze week was het weer wat drukker op de afdeling, ik heb een patientje gekozen voor mijn casus voor school en verder is er eigenlijk weinig gebeurd... Nouja, weinig gebeurd...

Mireille was van de week aan het overdragen aan een collega van de late dienst: no, nothing special today, just 2 babies died....
Nou, wat je maar niet bijzonder noemt! Haha we zijn ondertussen al zo gewend aan de gang van zaken in het ziekenhuis dat we niet meer echt opkijken van dingen... Bizar dat je zo snel aan die ellende gewned raakt..

Vandaag niet meer zo'n lang stukje, volgende keer meer! Ik heb niet zoveel tijd meer helaas...

De foto's ga ik nu proberen online te zetten~!

Xxx