Wat een zwaar leven...

18-10-09
OV van Tanzania

Het openbaar vervoer in Sumve….. De bus van Sumve naar Mwanza rijdt gewoon een rondje in Sumve, en als je ergens staat te wachten stopt de bus gewoon daar, er zijn geen haltes of iets dergelijks. Gewoon je deur uitlopen, aan de straat gaan staan en wachten tot je wordt opgepikt, ideaal! Nou ja wachten hoeft eigenlijk ook nog niet eens want je hoort de bus al van ver aankomen (door het geluid van de bus zelf, maar ook door het getuuter..)
Voor de rit naar Mwanza (toch zeker 1,5 uur, afhankelijk van de rijstijl van de chauffeur) betalen we 2500 shilling pp, wat neerkomt op 1,25 euro. Oke, nou heb je niet de meest comfortabele bus en het is geen bus om in te slapen met al dat gehobbel, maar nog steeds is het natuurlijk belachelijk goedkoop. In Nederland zou je een vermogen kwijt zijn om 1,5 uur te reizen met het OV..
Na die busreis ben je op het busstation dicht bij Mwanza. Dan moet je nog met de Dallah dallah (een klein busje, vergelijkbaar met de koosmobiel, waar we met een man of 20 inzitten) naar het centrum van Mwanza. Dat kost voor ons vieren samen 1000 shilling, dus 50 eurocent! In Nederland zou het je zeker een strip of 3 pp kosten.

In Mwanza hebben we ondertussen al een vaste plek waar we slapen, het Lake hotel. Het hotel is niks bijzonders, het is schoon en je kan er warm douchen, meestal heb je een toiletbril, soms niet ;) Het is wel erg lawaaierig, maar ach.. Al met al niks bijzonders, niks luxe, maar PRIMA te doen. We betalen voor een double room voor 1 nacht 20.000 shilling, wat neerkomt op 10 euro. Een tweepersoonsbed, een warme douche, een ontbijtje, zelfs nog een tv op je kamer voor 10 eurie, nou prima toch!

Zaterdag zijn we met zijn tweeeen even over de markt gelopen,waar we nog wat kitenges hebben gekocht, afrikaanse doeken/kleden waar wij he-le-maal fan van zijn. Daarna zijn we naar hotel Tilapia gegaan, alweer… Waar we hebben ge-internet met onze eigen laptops, zoals je in mijn vorige verhaal wel kon lezen… Erg fijn om weer eens foto’s op internet te kunnen zetten!

Zaterdagavond hebben we weer in Tilapia gegeten met Meike en Nicole. Heerlijk wijntje erbij, en nog 1 en nog 1… Nederlandse mensen ontmoet, hup weer een wijntje…… Nou uiteindelijk dus redelijk aangeschoten besloten we om toch maar eens richting ons eigen hotel te gaan…. De taxichauffeur wou niet op ons bod van 1500 shilling ingaan voor het ritje van 2 minuten, dus na eeuwen onderhandelen zijn we voor 2000 ingestapt, en uiteindelijk hebben we zelfs een winst gemaakt van 1000 shilling! (Mireille gaf de man 6000 shilling en kreeg 7000 terug! Haha…..

Zondag zijn Mier en ik weer naar Tilapia gegaan om nog even snel te internetten en te zwemmen!! Heerlijk…. Daarna snel opdrogen en weer de stad in, waar we nog even de laatste boodschappen hebben gedaan en toen weer SNEL naar het busstation.. stelletje naieve Nederlanders dat we ook zijn, hoezo snel? Niks gaat hier snel, alles gaat pole pole…. Wij dachten dat we om 1 uur met de bus terug konden, maar we hebben nog bijna 2 uur moeten wachten in de bus voordat we vertrokken vanaf het busstation…. Nouja goed wij helemaal blij dat we in ieder geval vertrokken waren, maar helaas hadden we niet zo’n fijne bus.. AIR bus stond erop, klinkt wel goed :p Maar helaas zijn we helemaal door elkaar gerammeld en de chauffeur leek de weg niet goed te kennen, waardoor we geregeld dwars door de diepste kuilen en over de hoogste heuvels reden, met als gevolg een blauwe kont en last van je rug…. Nee die terugweg was echt niet grappig, het leek wel of de ramen er uit trilden en we ieder moment stil konden komen te staan…
Op een gegeven moment STONDEN we ook echt stil…. Dus wij meteen ooo nee laat die bus niet stuk zijn daar zitten we helemaal niet op te wachten… De chauffeur liep al naar buiten.. Nog meer mensen naar buiten, we stonden midden in de middle of knowwhere… Meike keek even uit het raampje wat ze aan het doen waren en hoort wat lekken…. En ineens ziet ze dat de chauffeur tegen de achterkant van de bus staat te pissen! Nou vals alarm dus, en wij natuurlijk weer de slappe lach…

Toen we thuis waren waren we ook heeelemaal kapot van die klotereis met die kutbus (onee sorry Airbus ;).. We zijn nog wel even chipsi mayai wezen eten in de Serengeti bar hier in Sumve, dat zijn een soort frieten gebakken in ei, best lekker! Dus dat was ons leuke maar ook vermoeiende weekend… En dan begint de werkweek weer, pfffff haha.

22-10-09
Vogelgeluiden

Eigenlijk zouden we een cdtje moeten maken van de geluiden die wij hier om het huis allemaal horen. Er zitten zoveel verschillende vogels en andere beesten, ik denk dat ik die geluiden gewoon nog ga missen als ik weer in Nederland ben! Daar hoor je alleen maar auto’s van de Twenteroute en schreeuwende mensen op straat midden in de nacht :p

Tegenover ons huis staan bomen met reigers erin, die een raar geluid maken, waarvan we de eerste avond dachten dat er evertzwijnen om het huis liepen! Het lijkt wel een soort knorren.. heel bizar haha... Soms hebben ze ruzie of zit er een roofvogel bij en dan is het ECHT een herrie…

Zo hebben we ook een vogeltje dat IEDERE avond precies tussen half 10 en 10 uur bij ons huisje zit en een heeel hoog piepend geluidje maakt. Meestal gaan wij rond die tijd naar bed, vandaar dat wij altijd als we dat vogeltje horen nu tegen elkaar zeggen: oh daar is onze wekker weer, we moeten naar bed!
Een ander vogeltje maakt een geluid alsof je een autoslot opent met de sleutel: tjoektjoek! Tjoektjoek! Dus dat vogeltje hebben we het mercedes-benz-vogeltje genoemd, want als we dat geluid horen weten we dat de buurjongen weer thuis is met z’n mercedes ;)

Ook zijn er hier heele kleine lichtblauwe vogeltjes met een oranje snaveltje, en die heten (serieus!) cordon blue. Helaas zijn ze meestal te snel om op de foto te zetten, dat is bij heel veel dieren hier. Er vliegen ook supergrote roofvogels over ons huis, maar die hebben we tot nu toe ook nog niet op de foto kunnen zetten..

Vandaag heb ik trouwens nog wat leuks meegemaakt in het ziekenhuis: ik heb mijn eerste bevalling meegemaakt! En Mireille heeft bij deze bevalling geassisteerd, ook erg leuk! Ik heb alleen gekeken haha… Ik kwam toevallig binnenwandelen om te kijken hoe het met Mier ging en toen waren we precies op tijd om een super bevalling mee te maken.. Het ging supersnel en de moeder gaf geen kikje (dat doen ze hier nooit, schreeuwen wordt niet geaccepteerd..). Wel bizar hoor, hoe het hier allemaal gaat, de moeder ligt op een speciaal bed (dat nog wel) met een speciaal zeil (dat ook nog) waar ze dan op haar doeken ligt. De moeders nemen meerdere doeken mee, ze gebruiken die doeken ook werkelijk voor alles hier, er wordt in gepoept en geplast, kinderen worden erin gewikkeld, kinderen worden op de rug gedragen in zo’n doek, neus snuiten, ze gebruiken het als portemonnee (knoopje aan een hoekje waar je je geld in knoopt), ze gebruiken het op hun hoofd voor de zon, of ze rollen het op om iets op hun hoofd te dragen.. Nouja goed voor echt alles dus, en dus ook voor als je moet bevallen..

De moeder had het kind binnen 10 minuten uitgepoept, wat ook niet zo heel gek was omdat het al haar zesde kind was, dan gaat het vaak al sneller.. Mireille mocht de navelstreng doorknippen, de vaders zijn hier toch nooit bij de bevalling, de vrouwen moeten alles alleen doen, als er meerdere mensen bij zijn worden ze gewoon weg gestuurd en moeten ze maar even ergens anders wachten…
Gelukkig begon het kindje na een tijdje te huilen en het werd gelijk naar de ruimte gebracht waar het even op een warmtedekentje kon liggen waardoor de moeder nog de bevalling kon afmaken, ik zal niet verder in details treden want het is natuurlijk niet echt een lekker gezicht.. Alles word lekker schoongeveegd met ook weer diezelfde doeken…
Alles ging goed en het is een prachtig meisje van 3,2 kg. Ik heb het baby’tje lekker in de doek gewikkeld (ja weer een andere doek) en bij de moeder neer gelegd, super mooi! Echt wel bijzonder om mee te maken, en die donkere kindjes zijn ook zoo mooi met die grote bruine ogen..

Ook op de kinderafdeling zijn zulke lieve kinderen, de meeste kinderen zijn onder de 5 omdat de zorg voor die kinderen gratis is.. Helaas hebben de ouders meestal geen geld en komen dus met hun kind ouder dan 5 niet zo snel naar het ziekenhuis. En ALS ze dan komen, zijn de kinderen al erg ziek..
Zo ligt er nu bij mij op de afdeling een meisje met leukemie, zij is 7 jaar oud. Ze heeft een enorm grote milt, die er eigenlijk uit moet worden gehaald maar dat kunnen ze hier niet voor haar doen. Daarvoor zal ze naar Bugando moeten, het ziekenhuis in Mwanza. De ouders hebben hier alleen geen geld voor… Nu hebben Meike en ik al meerdere keren discussies gehad over of wij dit niet voor dit meisje kunnen betalen, zodat zij verder behandeld kan worden. Het enige wat wij hier voor haar kunnen doen is bloedtransfusies geven zodat haar Hb normaal blijft. We hebben ook met meerdere artsen overlegd of het überhaupt zin zou hebben als we haar naar een ander ziekenhuis zouden sturen, maar ze denken allemaal dat het geen zin meer heeft voor dit meisje.. Ook al gaat ze naar een ander ziekenhuis waar ze meer voor haar kunnen doen, ze is waarschijnlijk niet meer te helpen. Erg triest, en ook best moeilijk!

Gelukkig zijn er ook genoeg dingen waar je WEL vrolijk van wordt, zo hebben Meike en Nicole deze week een heuse voorzetkamer voor een astmatisch kindje gemaakt! Kinderen met astma kregen hier tabletten in plaats van de mooie pufjes die we in Nederland kennen.. Nu hebben Meike en Nicole van de week ontdekt dat ze hier OOK gewoon pufjes hebben! Alleen niemand weet het, en niemand neemt de moeite om ze te gaan zoeken….. Een voorzetkamer was zo gemaakt van een lege fles, klaar! Alleen nu de ouders nog uitleggen hoe ze het moeten gebruiken en wanneer, in het Swahilli, dat is dan weer lastiger……

28-10-09
Nurse in Africa

Deze week weer veel gezien en meegemaakt in het ziekenhuis! Vorige week donderdag was er een meisje binnengekomen met ernstige malaria, ze was heel erg ziek toen ze binnenkwam. Ze had ook een heel laag Hb en kreeg bloed enz enz.
Vrijdag met de artsenvisite kwamen we erachter dat haar linkerkant een verminderde functie heeft, ze gebruikt deze kant bijna niet.. De rechterkant gebruikt ze wel maar het lijkt ook of ze haar hoofd maar naar 1 kant kan houden en ze kan ook niet uit zichzelf zitten.. Heel raar. Het leek echt op een hemiparese (halfzijdige verlamming). We maakten ons dus natuurlijk gelijk al erge zorgen (Nicole en ik dan, de mensen hier maken zich niet zo snel zorgen…)
Die dag zijn er veel controles gedaan, Nicole dacht nog aan Menigitis en een complicatie daarvan…
In ieder geval, afgelopen maandag ging het nog steeds niet goed met het meisje. Het reageert nog steeds nauwelijks, het kijkt bijna niet, de pupillen zijn heel groot, het slaapt heel veel en eten/drinken gaat ook moeizaam. De bloeddruk bleef gek genoeg redelijk normaal en ze had ook geen koorts. Vandaag (woensdag) was het meisje nog steeds hetzelfde als maandag, en Nicole en ik vroegen ons af wat we hier nog voor het meisje kunnen doen. We kunnen hier geen hersenscan maken, daarvoor zal ze naar een ander ziekenhuis in de buurt moeten. En ALS er dan inderdaad uitkomt dat ze hersenbeschadiging heeft, wat dan? Dan kunnen ze hier nog niet veel voor haar doen… Dus het is een beetje lastig om te beslissen wat we met haar kunnen doen.
Vanmiddag ging het opeens slechter met het meisje, Nicole zag aan de pupillen van het meisje dat ze waarschijnlijk vocht in haar hoofd heeft zitten, heeel slecht dus! Gelijk actie! Nou ja, gelijk, rustig aan natuurlijk he, zoals dat hier gaat… Pffff ik kon me er wel boos om maken dat iedereen gewoon rustig verder ging met waar ie mee bezig was. Mijn dienst zat er toen al op, en ze vertelden mij dat ze goed voor het meisje zouden zorgen.. Na even aandringen dat ze NU DIRECT ONMIDDELLIJK METEEN wat moesten gaan doen, hoorde ik dat er al wat dingen naar het lab waren voor onderzoek en dat ze NU de IV medicatie gingen toedienen.. Nouja dat hoop ik dan maar… We zullen zien hoe het morgen is….

Maandag heb ik ook nog mijn eerste keizersnede gezien! Superleuk, ik kwam weer precies op het goeie moment bij Mireille op de afdeling, een vrouw werd net klaargemaakt voor de keizersnede en wij mochten mee! Hup, ok-kleding aan, helemaal vermomd als groen monster die ‘steriele’ ok binnen. Nou ja, steriel, de spinnen en kakkerlakken schijnen er ook regelmatig een kijkje te nemen. Ook mobiele telefoons zijn gewoon toegestaan in de OK, zelfs het opnemen ervan.
De keizersnede liep alles behalve soepel: de vrouw werd 2 keer wakker uit haar narcose, de baby deed het niet goed het eerste kwartier, maar na meerdere pogingen is het toch gelukt om het kindje aan het huilen te krijgen, gelukkig! De vrouw was tijdens de keizersnede al heftig aan het bloeden, en het bleek dat haar baarmoeder zwaar beschadigd was. De artsen besloten ter plekke om de baarmoeder te verwijderen, weer wat interessants om te zien! We vroegen ons wel af of de moeder het ging redden… Maar gelukkig, ze heeft het gered! Moeder bleek trouwens ook nog HIV besmet te zijn…. Moeder en kind maken het nu beide goed.
Oja, nog 1 ding: tijdens de keizersnede viel opeens de stroom uit! Tja, dat gebeurt nu eenmaal regelmatig hier. Dus uit licht, uit muziek (ja ook de muziek staat heel hard aan op een leuk Afrikaans muziekje), uit zuurstof, uit airco.
Dus opeens was het warm, donker en stil in de ok. Zaklampje erbij en doorgaan maar! Gelukkig staan de ramen ook open op de ok zodat het zonlicht gewoon naar binnen kan schijnen…. Haha.

Dinsdag ochtend was er bij ons een jongetje binnen gebracht met een ernstige longontsteking en ernstige anemie (bloedarmoede). Hij had een Hb van 1.8!! (Voor de mensen die niet weten wat Hb is: Hb is een bloedwaarde, die normaal minimaal 6 hoort te zijn.. Dit is dus echt heeeeel erg laag).
Hij kreeg gelijk een bloedtransfusie maar hij bleef heeel zwak. Hij had ook een hele lage bloeddruk en reageerde nauwelijks. Omdat hij zo zwak was, had hij ook bijna geen kracht om te eten of drinken en zo ging zijn bloedsuiker ook nog eens flink omlaag. Ook trok hij telkens zijn zuurstofslangetje eruit, en toen hij dat eindelijk niet meer deed viel de stroom uit, dus toen hadden we nog niks… Ik heb dit jongetje deze dag de hele dag supergoed in de gaten gehouden, veel controles gedaan, veel overlegd met Nicole (co-assistent) en andere artsen, en we hebben veel verschillende medicatie gegeven. Toen de late dienst kwam zag ik dat het gelukkig twee goeie verpleegkundigen waren, die ik wel kon vertrouwen (ja het klinkt heel hard maar dat gaat hier wel zo, de goeie verpleegkundigen daar kun je nog wat mee, de rest heb je niet zoveel aan, vooral niet als het om controles e.d. gaat). Ik heb dus heel duidelijk aan hun overgedragen dat is een heeeele serieuze case was en dat ze dit heel goed in de gaten moesten houden.
Ennnn GELUKKIG hebben ze dit ook gedaan! De volgende ochtend was het jongetje flink opgeknapt, we kregen zelfs complimentjes van de arts dat we dit kindje zo goed verpleegd hadden, want hij was er echt enorm slecht aan toe. Een verpleegkundige vertelde mij vandaag nog dat zij hier ook gemotiveerd van raakt, dat doet mij ook echt goed! Super goed gevoel natuurlijk, dat je dit samen hebt bereikt.

Vanochtend kwam een patientje binnen die afgelopen vrijdag was ontslagen, hij heeft astma. Nu is dat in dit land niet echt handig om te hebben, astma. Al die stof, rook, dieren, geen schone leefomgeving, kleding en beddengoed (als ze dat al hebben) worden gewassen met regenwater, etc etc. Kortom: genoeg dingen om benauwd van te worden.
Je kon duidelijk zien aan dit jongetje dat hij heel erg benauwd was, hij was er helemaal vermoeid van. Hij kreeg gelijk zuurstof toegediend (gelukkig had dat jongetje van gisteren geen zuurstof meer nodig, want we hebben maar 1 zuurstofapparaat op de afdeling).
Hij bleef nog heel lang enorm benauwd, en kreeg ondertussen ook weer wat pufjes toegediend (jaa dit was dat jongetje van die zelfgemaakte voorzetkamer!).
Ik merkte dat niet 1 verpleegkundige bij ons wist hoe je zo’n pufje moet toedienen (oke, hier gebruiken ze het ook bijna nooit, ze wisten niet eens dat het bestond hier terwijl het gewoon bij de pharmacy te krijgen was..). Dus heb ik de verpleegkundigen maar even een mini-les gegeven in pufjes toedienen bij kinderen, haha! Hoe simpel kan het zijn.. Ik doe mijn best om ook steeds meer door te dringen dat ze de kinderen moeten VERTELLEN wat ze gaan doen, en de kinderen GERUSTSTELLEN en TROOSTEN…. Maar dat gaat geloof ik niet echt lukken hier……. Helaas.

Wat ook heel erg leuk is op de kinderafdeling is dat je lekker met die kinderen kan spelen als ze zich goed voelen. Zo heb ik mij van de week een half uurtje vermaakt met ballonnen-voetbal met 2 jongetjes, superleuk! Of handschoenen maken van mijn blauwe handschoenen…. Vinden ze ook heel leuk. Voor je het weet staat de hele kinderafdeling, inclusief moeders, in de rij voor zo’n mooie ballon. Het meisje met leukemie waar ik ook eerder over vertelde, vond mijn notitieboekje zo leuk (roze met bloemetjes en glitters…) Dus die ben ik ook al kwijt, haha.
Helaas vinden sommige kinderen mij ook heeeeeeeeeeeeeeeeel erg eng, ze beginnen dan KEI en KEI hard te huilen als ze mij zien, zo kwam er van de week een klein meisje heel blij binnenhuppelen in haar jurkje, totdat ze mij zag, ze stond opeens stil, keek mij aan, ik begroette haar, en BWEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEH daar ging ze…. We moesten er wel om lachen maar ik vind het ook zo zielig… Zo zijn er veel meer kinderen die spontaan beginnen te huilen als ze mij zien. Ook niet zo heel raar natuurlijk, zo’n blanke met superlicht haar…. Gelukkig wordt het meestal na een paar keer beter en vinden de meeste kinderen mij ook wel leuk, haha.

Ik ben benieuwd wat mij deze week nog meer te wachten staat in het ziekenhuis, er is altijd genoeg te beleven! Daarom zijn de dagen wel extra vermoeiend, maar ach, wij hebben niks te klagen.. Wij zitten hier elke avond buiten omdat het binnen te warm is, terwijl jullie daar in het koude Nederland te zitten verkleumen voor de kachel, haha!!

01-11-09
Oei ik gloei….

Dit weekend zouden we EIGENLIJK naar Mwanza gaan, maar omdat Mireille vanaf donderdagavond ziek was hebben we toch maar besloten om niet te gaan. Helaas geen internet, maarja dan maar weer een weekje wachten…
Gelukkig ging het zaterdag alweer een stuk beter met Mireille en zijn we de omgeving maar weer eens gaan verkennen hier. We zijn een stuk het ‘echte Afrika’ in gelopen en we zijn naar de Sumve hill gegaan, een heuvel die bij Sumve ligt waar DE telefoonmast staat van Sumve en omgeving. Een SUPER uitzicht heb je dan over een heel groot gedeelte van de omgeving, heel erg mooi. Verder waait het heerlijk daar bovenop en kan je heerlijk liggen op de grote stenen. Alleen, heb je niet door hoe hard het daar gaat met de zon… Dus als gevolg zaten wij gisteravond allebei te gloeien omdat we zo verbrand waren…. Haha. Gelukkig heb ik een heeeele grote fles aftersun bij me, die we dus goed gebruikt hebben.

Op dit moment zitten we allebei in een wat-missen-we-van-thuis-en-dan-vooral-qua-eten-fase. We fantaseren uren over waar we zin in hebben; boerenkool met spekjes, rode kool met hachee, versgebakken stokbrood met brie en ananas, een simpel broodje belegen KAAS, een schaaltje yoghurt, lasagne, een broodje hagelslag, gebakken zalm met worteltjes, chinees, hmmmmm…….. en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Ook beseffen we ons hoe MAKKELIJK het in Nederland is, je loopt even naar de supermarkt, koopt gewoon wat je LEKKER vindt, waar je ZIN in hebt en gaat dat gewoon lekker eten! Hier wordt het eten soms een beetje eentonig: we eten vooral veel rijst, met daarbij als groente kool, spinazie uit eigen tuin of bonen. Soms hebben we pasta met tomaten, champignons en spinazie uit eigen tuin, wel heel lekker! En we hebben ook nog wel eens aardappels, wat mama Amos ook heel lekker kan maken. Toch blijven de chiapati’s van mama Amos het lekkerst, dat zijn een soort kleine pannekoekjes die we eten met honing of suiker, heel lekker!

Heel af en toe hebben we vlees. Nouja, vlees…. Zoals vrijdag, mama Amos vertelde dat ze voor ons vlees wou kopen op de markt. Nou prima, lekker, dachten wij nog.
Zaterdag kwam mama Amos het eten op tafel zetten (ja we zijn hier echt ONTZETTEND lui, we hoeven alleen maar op onze dikke kont te zitten wachten tot het eten op tafel wordt gezet). We keken in de pan, en ja, inderdaad, vlees.. Maar wat zit er nou nog meer bij in??? Nouja gewoon maar even opscheppen dan… Het leken wel champignons.. Of toch niet… Nee misschien zijn het wel levertjes… En wat zijn die andere stukjes dan? Het ziet er wel uit als normaal vlees… Nouja toch maar een stukje proberen dan… Hmm smaakt best.
Mireille vertrouwde het niet helemaal en vroeg mama Amos om uitleg. Wat blijkt: ik had zojuist een stuk koeienmaag gegeten! HMMMMMMMMMMMMMMMMM heerlijk……… De ‘champignons’ bleken de nieren van de koe te zijn….
Tja, wij wouden een keer iets typisch Afrikaans eten, nou dan krijg je iets typisch Afrikaans! Nouja nu weet ik tenminste ook weer hoe een koeienmaag smaakt, haha.

Maar wat is het HEERLIJK om gewoon op 1 november de dag te beginnen met een broodje abrikozenjam BUITEN in de zon, hmmmm! (ja mama Amos bakt wel gewoon brood voor ons, dus dat is wel lekker. Sinds kort hebben we zelfs bruin brood!). En om dan te horen dat het in Nederland steeds kouder wordt… Een extra reden om nog maar extra te gaan genieten van de zon en het heerlijke weer hier!

Een tijdje heb ik getwijfeld om misschien langer hier te blijven om nog wat rond te gaan reizen. Nu blijkt het allemaal nogal lastig te zijn, er zijn heel veel redenen wat het lastig maakt en eigenlijk voor mij te weinig redenen om echt te blijven. Het enige wat ik echt nog wil doen aan het eind is een safari, ik kan hier natuurlijk niet weg gaan zonder op safari te zijn geweest! Helaas zit een weekje relaxen op Zanzibar er dan niet meer in, maarja. Misschien kom ik ooit nog wel terug hier in Afrika…. Tenminste, als het aan mij ligt wel!

03-11-09
Laatste weekjes werken!

Nou, de laatste weekjes zijn alweer aangebroken! Nog minder dan 3 weken werken en dan zit onze stage er hier alweer op… De tijd is zo snel gegaan, vooral de laatste tijd.
Na een aantal weken op de kinderafdeling heb ik het eigenlijk wel een beetje gezien op de kinder. Ik heb mijn doelen voor school behaald en mijn opdracht voor hier is klaar.
Daarom heb ik besloten om nog wat andere afdelingen te gaan bekijken in het ziekenhuis! Vanaf morgen start ik op de verlos- en kraamafdeling. Daarna wil ik graag nog naar de moeder- en kind kliniek, een soort consultatiebureau bij het ziekenhuis. Ook gaan Mireille en ik nog proberen om een paar dagen op de opnamepoli mee te lopen.

Dan, over iets meer dan twee weken, komt Olaf al hier in Sumve! (Mireille’s lief) We hebben al geregeld dat wij in de week dat Olaf hier is, nog een keer op Out-reach mogen! (consultatiebureau on tour). Weer dezelfde soort outreach als ik heb gehad, kinderen wegen en vaccineren. Heel erg leuk dus!

05-11-09
Ondersteboven

Nou, vorige week was Mireille aan de beurt, deze week is het mijn beurt… Sinds afgelopen nacht ben ik aan het braken en ook nog eens aan de diarree, heeerlijk! Ik ben er ’s nachts wel 6 keer uitgeweest en daar zit je dan tussen de kakkerlakken op een gat, koud en misselijk dat je je voelt… Van boven en van onder komt het er tegelijk uit, oke ik zal verder niet meer in details treden.. Pfff echt niet grappig om je hier zo beroerd te voelen. Ook nauwelijks geslapen vannacht omdat ik alleen maar op mijn rug kon liggen ivm misselijkheid.. En aangezien mijn matras hier geen hastens-kwaliteit heeft, bleef ik ook nog eens wakker door een pijnlijke rug.. ai.
Dus, vandaag maar niet gaan werken en proberen uit te zieken, maar wat kan je je beroerd voelen zeg! Lang geleden dat ik mij zo beroerd heb gevoeld, ik wist niet meer of ik nou moest zitten, liggen, staan of lopen. Liggen ging het beste, op mijn rug, maarja daar heb je op een gegeven moment ook wel genoeg van vooral als je pijn in je rug hebt. Zodra ik maar iets overeind kwam was het weer rennen naar de wc, door de modder want het had geregend buiten, en daar zit je dan weer tussen de beesten…
Nouja al met al niet echt een geweldige dag gehad vandaag, haha! Hopelijk knap ik vannacht en morgen weer wat op, want dit weekend willen we ECHT weer naar Mwanza.

Gisteren ben ik wel begonnen op de kraam en verlosafdeling, erg leuk! Al veel gezien op 1 dag, zo heb ik zelfs al een abortus meegemaakt.. Niet echt gezellig om te zien natuurlijk, vooral de manier waarop die mensen hier behandeld worden is echt ongelofelijk. Niks geen begeleiding of troostende woorden, je gaat maar gewoon even liggen met je k-t naar het raam toe, want daar is het meeste licht. Daarna krijg je er een enorm gevaarte erin gedouwd en dan staan er ineens 6 verpleegkundigen je vanonder te bekijken omdat je dan zo mooi de baarmoederingang kan zien.. NOU BOEIEND!
Heel sneu vond ik het voor het 17-jarige meisje (!!!), dus ik ben haar maar gaan troosten en terwijl ik er niks van kon verstaan wat ze allemaal zei, kon ik er wel uit opmaken dat ze het fijn vond dat er tenminste nog iemand haar hand vast hield en naar haar gezicht keek ipv een heel stuk verder naar beneden…
Het is hier trouwens heel normaal om op je 17e of 18e je eerste kind te krijgen. Gemiddeld krijgen ze hier ongeveer 8 kinderen en dat allemaal voor hun 35e (gemiddeld dan). Nu is het ook nog zo dat ongeveer 1 op de 5 kinderen tijdens de geboorte of vlak daarna overlijdt. Zo was er gisteren een vrouw binnen gekomen die voor de 7e keer zwanger was, maar die maar 1 levend kind had. Ook deze keer is helaas het kindje in haar buik overleden.
Gelukkig zijn er ook nog gezonde kinderen geboren gisteren! ’s Ochtends net voor onze dienst is er een vrouw bevallen van een heel mooi jongetje van 2,2 kg.
Mireille heeft sinds een tijdje het wachthuis een beetje op zich genomen, dit is een speciaal soort opvangtehuis voor zwangere vrouwen waar ze kunnen wachten tot ze gaan bevallen. Zo kunnen ze goed in de gaten worden gehouden en worden complicaties eerder ontdekt en is er een snellere behandeling. Dit wachthuis wordt helemaal gefinancierd door een goed doel, wat natuurlijk super is. Helaas weten nog niet veel vrouwen van het bestaan van het wachthuis af.
Gisterenavond werd Mireille gesmst dat 1 van de vrouwen van het wachthuis als bezig was met bevallen. Mireille wou er graag bij zijn dus wij snel erheen met de camera, maar we waren al te laat. De moeder had het kindje binnen een paar minuten al uitgepoept! Zo snel gaat dat hier.. Gelukkig helemaal gezond, een mooi jongetje van 3 kg. Voor foto’s zie Mireille’s weblog (mierintanzania.waarbenjij.nu)

De laatste weken ga ik nog lekker rondkijken in het ziekenhuis, en over 4 weekjes ben ik alweer in Nederland! Wat zullen we het koudddddddddd gaan krijgen, als het hier nu 25 graden of kouder is zitten we al met dikke truien te klagen hoe koud het wel niet is, pff..

06-11-09
Wat een zwaar leven..

Tja wat hebben we het toch weer zwaar, op 6 november in je bikini aan het zwembad liggen, pfff!

Gisteren was ik dus ziek, en ook vanochtend voelde ik mij nog niet super, vooral slap etc. Maar ik wou ZOO graag naar Mwanza om o.a. te zwemmen en natuurlijk te internetten! Dus ik heb heeeel hard mijn best gedaan om beter te worden, lag gister al om 8uur in bed!!!!!!!!!
En gelukkig, vanmiddag ging het iets beter. Oke, de reis ging niet super over die slechte wegen hier, maar goed, ik heb het overleefd en YESSS we kunnen weer verhalen en foto's plaatsen!

Ik ga niet teveel meer typen want dit verhaal is al weer veel te lang, haha! Over 2 weken zijn we weer in Mwanza (21 november) want dan gaan we Olaf ophalen van het vliegveld! Dus dan weer meer verhalen......

Ik hoop dat het weer lukt met de foto's!
Trouwens bedankt voor alle post die ik ontvangen heb, ik kreeg vandaag post van Hugo en Yvonne, oma en het thuisfront, erg leuk! Morgen naar het postkantoor om de rest op te halen, ik ben benieuwd!