2 weeks remaining!

09-11-09
‘Raping the whiskey’.. (quote © by Mira)

Vrijdagavond 6 november, hotel Tilapia, Mwanza.
Mier en ik hebben ons net 2 uur lang zitten ergeren aan het supertrage internet. Nu valt het in het Tilapia hotel nog mee, hier is nog het snelste internet van Mwanza. Maar als je 5 minuten per foto moet wachten met uploaden, en de site die telkens vastloopt en je moet de hele tijd weer opnieuw inloggen op je waarbenjij.nu site, heb je het na 10 foto’s en dus een uur later wel gehad….
Goed, 2 uur later en strongsjagerijnig schoven we aan tafel bij Dirk, Tineke, Meike en Nicole. GEZELLIG! Haha nou nee gelukkig waren we snel over de sjagerijnig-heid heen want we konden weer heeeeeeerlijk eten en wijntjes drinken! En het was natuurlijk, as always, weer supergezellig met de wazungu (blanken) uit Sumve. Helaas voor mij ging het niet zo goed met zowel het eten als de wijn omdat ik de dag ervoor ziek was geweest. Ik kon maar 4 happen van het overheerlijke eten naar binnen krijgen (helaas!) en de wijn viel ook niet goed, met als gevolg dat ik de rest van de avond alleen nog maar water heb gehad (nou ja, zo erg was dat nou ook weer niet). Mireille daarentegen goot het ene glas na het andere naar binnen en leek ook voor mij mee te drinken.. (oke, dit is een beetje overdreven, maar het moet natuurlijk wel een leuk verhaal blijven)

Op vrijdagavond is er in Tilapia altijd een groep indiers die bij de bar staan. Dit zijn onder andere de eigenaar van Tilapia en nog wat andere zakenmensen met eigen hotels en dergelijke. Tineke en Dirk zijn bevriend met deze mensen en als we op vrijdagavond in Tilapia zijn gaan we altijd ‘even’ bij hun staan en drinken we er ‘nog 1tje’. Als je wil ga je straalbezopen naar huis, want je kunt alles krijgen wat je maar wil, van shotjes tot dure wijn tot een jack daniels whisky van 130 dollar per fles (!!). Mireille was nog steeds op de wijntoer, ik zat nog steeds aan m’n watertje… Zielig he, ja ik voelde me zelfs te slecht om wijn te drinken en dat zegt toch wel heel wat, haha!
Nou Mier was dus lekker bezig en de flessen werden maar aangesleept. (….) De indiers waren vooral aan de whiskey, maar omdat er 40% alcohol in zit, doen ze ongeveer 3 druppels whisky in een glas en schenken daarna het glas vol met water. Mireille had dit al een paar keer gezien en een stuk of 6 wijntjes later zegt ze opeens tegen zo’n man: ‘you are raping the whiskey!’ waarop iedereen natuurlijk heel hard begon te lachen. Toen bedacht iemand (ik ga geen namen noemen) dat ze wel zin had in een paar shotjes, want die waren de vorige keer ook zo lekker.. Ze hebben een shotje dat Springbok heet, maar Mier verwart dat dan natuurlijk weer met boxpring, wat ook weer voor een hoop gelach zorgde. Anyhoe, daaaar kwamen de mooie blauwe (!) shotjes aan, bestaande uit Amarula met mint. Huppa, dat was nummer 1! Nadat ik ongeveer 16 keer had gehoord hoe lekker dat shotje wel niet was, kwam de tweede, en de derde, en de vierde……….
Na een tijdje kwamen Meike en Nicole weer bij ons staan, die hadden even met wat andere mensen staan praten. Ze zagen Mireille en begonnen allebei te lachen: ‘gaat het wel goed met haar?’ wat Mireille DIRECT hoorde en antwoordde: ‘ik ben maar zoooooooooooooooooooooooooooooooooon klein beetje aangeschoten hoor!’ (waarmee ze haar vingers 1 cm uit elkaar hield om aan te tonen hoe klein beetje ze maar was aangeschoten..).
Ondertussen was het natuurlijk alweer heel erg laat geworden, en ECHT tijd om naar huis te gaan. Terwijl wij al lang van iedereen afscheid hadden genomen zat Mireille nog gezellig te kletsen met 1 of andere diamanthandelaar of hoteleigenaar of whatever. Na een paar keer had Mireille dan ook door dat wij nu echt naar het hotel gingen en nam ook zij afscheid.
De terugweg verliep ook nogal chaotisch, Tineke had namelijk ook de hele avond wijn gedronken en nu is Tineke wel wat gewend, maar de combinatie wijn en donker en lopen naar het hotel ging niet helemaal lekker. Tot twee keer toe stapte Tineke met haar sandaaltjes in een supergrote plas water, waardoor Mireille dan weer bijna in haar broek plaste. Al met al hebben we ongeveer een uur gedaan over de 500 meter naar het hotel maar ondertussen was Mier gelukkig ook weer aardig ‘ontnuchterd’.

Maar in het hotel aangekomen was het feest nog niet voorbij, want toen we op onze hotelkamer kwamen zagen we tot onze verassing twee superranzige kussens op ons kingsize 1 persoonsbed liggen. ZONDER kussensloop. Dat moest dus nog even geregeld worden. Het was ondertussen al midden in de nacht, en de meneer van de receptie was al naar bed. De bewaker heeft hem weer uit bed getrommeld en hij heeft voor ons nog twee nieuwe kussens, MET nieuwe kussenslopen gehaald. Nou eindelijk slapen, dachten we, maar nee.. We konden onze tanden niet poetsen! Nouja het kon wel, we hadden onze tandenborstels mee, we hadden tandpasta mee, dus dat was geen probleem. Maar normaal gesproken nemen we een fles water mee om tanden te poetsen, maar die hadden we in de auto laten staan, en de auto stond nog bij Tilapia. Dussss helaas konden we NIET onze tanden poetsen, of we moesten weer het mannetje van de receptie uit bed halen.. Nouja dan maar geen tanden poetsen.
Nou nog even snel plassen, op de wc zonder bril want die lag ernaast op de grond. Daarna de gezellige TL buis uit en onder het superveilige muskietennet gaan liggen in ons kingsize bed (lees: een bed van 1,20 bij 2 meter waar we samen in lagen en een superkrap muskietennet met gaten van 5 cm waar Mireille iedere keer in vastzat met haar tenen). Liggen we NET in bed, begint er ineens een heel hard geluid… Alsof er een leiding niet meer goed was ofzo. Wat bleek, er was iemand aan het douchen ergens in het hotel……….. Dat duurde ongeveer een uur en toen ging dat irritante geluid EINDELIJK weg. Toen was het 5 minuten stil en toen begon er naast ons raam een mega-aggregaat te jengelen… en HARD!! Niet normaal. Zelfs met oordoppen in kon je er nog niet van slapen. Al met al hebben we die nacht hooguit 2 a 3 uurtjes geslapen denk ik. Heerlijk, een weekendje Mwanza!

10-11-09
En dan nu, op verzoek: een gemiddelde dag in Tanzania!

5.00
Ik word wakker van de hanen om ons huis die alweer kraaien, pffff 5 uur! Nog even slapen…

6.10
De wekker, hmmm nu al? Nog heel even liggen.. Het bedje ligt nog zo lekker.

6.40
Oke nu moet ik er ECHT uit! Hup snel uit bed, handdoek pakken, slippers aan en even op ons ‘gat’ plassen. Daarna het gasstelletje aanzetten en een ketel met water opzetten voor thee en koffie.
Even afspoelen met koud water uit emmertjes, afdrogen, tandenpoetsen en mijn ziekenhuiskloffie aan.
Het water kookt! Snel de thermoskan mee, water ingieten en terug naar binnen.
Brood afsnijden wat mama Amos heerlijk voor ons gebakken heeft, en zoals ELKE dag jam op brood, hmmm!! Al 2 maanden lang elke ochtend een broodje jam, pfff dat hebben we nu echt wel gezien. Maarja, geen keus, dus tja.

7.00
Nog NET tijd voor een bakje koffie of thee. Ondertussen komt Mama Amos binnen met een emmer op haar hoofd. Ze groet ons en wij zeggen haar goeiemorgen in het Swahilli natuurlijk. Ze vraagt altijd standaard: what is cooking for lunch? (wat we willen eten vandaag, ze is bezig engels te leren maar wij snappen ondertussen ‘haar’ engels). Dus dat bedenken we dan even ter plekke, hoewel de keus natuurlijk beperkt is, we kunnen best lasagne vragen maar dat gaat niet lukken. Als we dan weer voor de zoveelste keer rijst met bonen besteld hebben, trekken we onze schoenen aan en zijn we er klaar voor!

7.20
Op naar het ziekenhuis! We hoeven maar ongeveer 100 meter te lopen tot aan de poort van het ziekenhuis, dus dat is ideaal. Eenmaal op het ziekenhuisterrein lopen we naar de ruimte waar iedereen ’s ochtends samenkomt. Daar ligt het boek waar we ons moeten inschrijven, want je moet je iedere ochtend netjes ‘inklokken’ in het speciale boek..

7.30
De hoofdzuster van het ziekenhuis komt binnen met een liniaal en een rode pen en zet een streep onder de laatste naam. Als je te laat bent sta je dus onder de rode lijn!
Iedereen gaat staan en er wordt gebeden in het Swahilli. Daarna komen de mededelingen (zo klinkt het net als een kerkdienst, haha) en daarna gaat iedereen naar de afdeling.

7.45
Overdracht op de afdeling door de nachtdienst. De nachtdienst zit met dikke truien en mutsen omdat het zo ontzettend koud is snachts (24 graden). Ze sloffen ongeinteresseerd langs alle patiënten en zeggen dingen als: no complains, patients are doing fine. Soms zeggen ze erbij welke medicijnen de patiënten op dit moment krijgen, maar ik heb nog nooit in een overdracht gehoord of een patiënt goed heeft geslapen, of dat hij pijn heeft.

8.00
De nachtdienst gaat naar huis, aan het werk! Bij de zusterpost staat een heel mooi belletje dat heel hard word gerinkeld, een superirritant geluid. Als het belletje kwijt is, of ze hebben geen zin om op te staan en naar het belletje te lopen, wordt er ook wel eens gewoon geschreeuwd. En dan niet zachtjes natuurlijk…
Dat is het teken dat alle moeders bij de zusterpost moeten komen om het file van hun kind op te halen. Dan staan er twee studenten om de beurt heel hard namen op te roepen van de patiënten, waarop de moeders dan weer ‘nipo’ zeggen, wat ‘hier’ of ‘present’ betekend. Dan wordt het file ZONDER om ook maar OP te kijken de richting uit gegeven waar het geluid vandaan kwam.
Na het uitdelen van de files moeten de moeders weer terug naar de kamers. Een gesleep met die kinderen, pfff.

8.30
Medicijnen delen. Studenten delen meestal de medicijnen, al dan niet onder toezicht van een verpleegkundige. Dit kind moet Vitamine B. Hebben we niet. Hebben we niet? Nee hebben we niet. Oke, dan niet. Verder wordt er niet eens GEKEKEN.
Oke, verder: Quinine (anti-malaria middel), we hebben pillen van 300 mg en we moeten 70 mg geven, hoe gaan we dat doen? Gewoon met de schaar! De tablet van 300 mg in 4 ongeveer even grote stukjes knippen, klaar!
Op de afdeling heb ik 1 kamer voor mijn rekening genomen, waar maximaal 6 patientjes liggen. Tijdens het delen van de medicijnen ga ik vaak bij mijn patientjes kijken en vragen hoe het met ze gaat en doe controles.

10.00, of 10.30, of 11.00 of wanneer de arts zin heeft, soms komt ie helemaal niet:
Artsenvisite. Belletje wordt weer gerinkeld, nu als teken dat de moeders met kun kinderen als-de-sodemieter naar hun bed moeten om te wachten op de arts.

? na de artsenvisite
Alle studenten en de meeste verpleegkundigen zijn ineens weg, ik lijk wel alleen op de afdeling! Ik kom erachter dat iedereen snel naar huis is om thee te drinken (we gaan altijd thuis thee drinken). Maar even naar Mireille lopen en even theedrinken dan maar!

+/- 12.30
Weer aan het werk! Nou ja, werk. Als er ‘niks bijzonders’ op de afdeling ligt of er is geen opname vandaag, zitten alle verpleegkundigen en voornamelijk de studenten op de zusterpost, te zitten. En zitten. En muziekjes luisteren van de telefoon. Praten, lachen. Slapen (!!! Serieus, gewoon met het hoofd op het bureau en gewoon gaan liggen slapen, studenten notabene!).
Ik ga ’s middags nog maar eens even langs ‘mijn’ patientjes op mijn kamer om te kijken hoe het met ze gaat. Ook de wat ziekere kinderen ga ik extra controleren en soms probeer ik een praatje te maken met de moeders en kinderen, maar dit lukt meestal niet zo goed zonder vertaling, haha. Verder dan: ‘Hoe gaat het vandaag met je kind? Eet en drinkt je kind goed? Heeft je kind/Heb je ergens pijn? Heeft je kind goed geslapen?’ en dat soort standaard zinnetjes kom ik helaas niet. Als het antwoord simpel is, snap ik het nog wel, maar als de moeder een heel verhaal in het Swahilli begint, snap ik er niks meer van.
Om 13.00 is het bezoekuur, dan komen er veel familieleden die soms ook nog extra eten meenemen.

14.00
Late dienst komt. De overdracht gaat weer ongeveer net zo als de ochtend, ongeveer 1 seconde per patiënt. Behalve bij mijn patiënten dan! Ik vertel bij elke patiënt waarom ze hier liggen, wat ze hebben, wat de behandeling op dit moment is en wat de arts vandaag heeft gezegd en of er nog andere bijzonderheden zijn. Gewoon, een normale overdracht. Ze vinden het maar een beetje overdreven, zo’n lang verhaal per patiënt…

14.30
Lunch! Ik haal Mireille op van de afdeling en we gaan samen naar huis om te lunchen. Mama Amos heeft ondertussen gekookt wat we vanochtend hebben gevraagd, wat meestal neerkomt op rijst met iets erbij. We eten meestal buiten, dan slepen we onze kleine tafel naar buiten en zitten we op onze ‘veranda’ heerlijk in de schaduw! Meestal is het een graad of 30 ’s middags (ja ook nu nog!). Helaas kunnen we door het regenseizoen niet elke dag buiten eten want als het regent, regent het ook ECHT HARD…
Na het eten zijn we meestal even HE LE MAAL kapot. Het klinkt echt stom, maar zo’n dag werken hier is echt vermoeiend! Het is dan wel geen 8-urige werkdag, maar wel drie keer zo vermoeiend als in Nederland. O.a. door het swahilli- en engels praten, telkens om vertaling moeten vragen en dingen waar je tegenaan loopt. Zo zijn er heel veel dingen waar ik me druk over maak, waar ik gefrustreerd door raak, zoals bijvoorbeeld het niet voorbereiden van handeling, het niet hebben van voorraad (come on, jij kan toch ook zien dat de handschoenen op zijn? GA HET GEWOON HALEN!). Verder doe je natuurlijk zo ontzettend veel indrukken op, waardoor je erg vermoeid raakt. We hebben elke middag na het werk dan ook even nodig om bij te komen. We gaan dan even rustig zitten, wat lezen of even op bed liggen.

18.30
Het wordt alweer donker buiten! Ja dat gaat altijd ZO snel! Tussen 18.30 en 19.00 is het van helemaal licht opeens pikkedonker. Snel deuren dicht voor de muggen, lichaam insprayen met deet en lange mouwen en een lange broek aan! Even checken of we stroom hebben, jup! Dan kunnen we onze gezellige TL balk aandoen (ahum.)
What to do for dinner? Nee mama Amos is al lang naar huis hoor, ’s avonds moeten we zelf maar zien wat we eten. Brood is er dus meestal wel, en wat wij ontdekt hebben:
Gij neme 1 versgebakken brood gebakken door mama Amos, gij smere daar een dikke laag mayonaise op, met een snufje mosterd. Dan pakt ge de pot KOELEMAN AUGURKEN (hmmmmmmmmmmmmmmmm!!!!) en pikt er 1 augurk’sken uit. Die maakt ge in plakjes en legt deze op het brood met de mayonaise en mosterd. Snij het brood in hapklare stukjes, en SMULLEN MAAR!
Heerlijk!

20.00
Filmpje kijken? Naar de buren? Mireille en ik discussiëren over wat we zullen doen vanavond. Ja, even naar de buren voor een oud-hollandse-spelletjes-avond. Kopje thee, potje yahtzee, glaasje wijn, beetje kletsen, beetje lachen, en voor we het weten is het alweer 22.00 geweest…

22.30
Druk kletsend en lachend lopen we weer terug naar ons eigen kot (50 m verder). Snel plassen (oeh eerst nog even wat kakkerlakken wegjagen! Oh daar zit trouwens ook nog een sprinkhaan!), tandenpoetsen en dan heerlijk ons veilige bedje met bednet in!
Weer een dag voorbij, snel slapen! Over een paar uur beginnen die verrekte hanen alweer, pff….

18-11-09
Laatste loodjes..

Ja, de laatste loodjes alweer! Nog 1 dag werken en dan zit de stage er in ieder geval op! Aanstaande zaterdag komt Olaf, en dan zijn we nog 2 weken hier voordat we alweer terug gaan naar Nederland! De tijd is echt zo snel gegaan. Hoewel we het de laatste weken af en toe wel gehad hadden met het ziekenhuis (frustraties over heel veel dingen, zoals de houding van de verpleegkundigen, maar ook het niet aanwezig zijn van spullen op de afdeling, terwijl het gewoon op voorraad is, en nog veel meer van dat soort dingen).
De afgelopen weken heb ik nog op verschillende afdelingen gewerkt. Na de kinderafdeling ben ik naar Labour gegaan, verloskamer en kraamafdeling. Dit vond ik een erg leuke afdeling! Superschattig natuurlijk al die pasgeboren kindjes! Helaas maak je ook mindere dingen mee, de kindersterfte is hier enorm hoog, en veel kindjes overlijden voor, tijdens of net na de geboorte.
Het meest bijzondere wat ik heb meegemaakt op labour is de geboorte van een foetus van 5 maanden oud, die nog helemaal in de vruchtzak zat! Het werd met vruchtzak, placenta en al geboren. Heel erg, maar ook wel weer heel bijzonder.. Dokter Dirk heeft het kindje uit de vruchtzak gehaald en onderzocht, het zag er verder ‘normaal’ uit. Helaas veel te vroeg geboren dus. Waarom de moeder zoveel te vroeg is bevallen heb ik niet kunnen achterhalen.
Ook worden er regelmatig prematuren geboren, te vroeg geboren kindjes dus. Hiervan heb ik bij mijn vorige verhaal ook foto’s staan!
De kindjes worden in een superdikke deken gewikkeld, waaronder een elektrische deken ligt (van de HEMA, jawel!). Het is echt bizar als je bedenkt hoeveel toeters en bellen er aan een prematuur in Nederland zitten, en hoe weinig je hier eigenlijk kan doen. Een elektrische deken, als je geluk hebt is er een zuurstofapparaat beschikbaar maar meestal niet, of er is geen stroom. Toch is het nog verbazingwekkend hoeveel prematuren goed aansterken. De elektrische deken heeft al een heel groot verschil gemaakt. HEMA, bedankt!
Wat ik ook erg leuk vond, was dat ik weer mee mocht met een keizersnede! Een vrouw was al heel lang bezig met bevallen, ze was al een tijdje volledig ontsloten maar het duurde maar en duurde maar.. Dus de arts besloot een keizersnede te gaan doen. Nou, op naar het operating theatre dan maar (ik vind het nog steeds zo grappig klinken, theatre!).
Daar aangekomen natuurlijk eerst weer even verkleden tot groen monster, haha helaas heb ik daar geen foto van! Maar je kan je er vast iets bij voorstellen: een veel te grote broek, een operatie shirt met van die strakke banden aan de mouwen en onderaan, en natuurlijk een mooi mutsje en een mondkapje. Tot slot nog een paar supersexy maat 45 witte laarzen, en klaar!
De operatie verliep eigenlijk best soepel, in ieder geval beter dan de vorige keer dat ik een keizersnede zag (zie mijn vorige verhaal)…
Alleen was er nog wel een verassing…. Nadat het kind was aangepakt door een leerling, bleek er NOG een kind te zijn! Een tweeling, superleuk!! Gelukkig deden de kindjes het meteen goed, en het zijn supermooie kindjes natuurlijk, haha. Voor de geïnteresseerden: het waren een jongen en een meisje! De moeder is na de operatie naar de IC gebracht om bij te komen en aan te sterken, en de kindjes zijn na een tijdje op de elektrische deken (daar is ie weer!) te hebben gelegen, ook naar de moeder gebracht. Ik ben nog een paar keer gaan kijken bij moeder en kinderen, maar het gaat prima met alle drie.
Mireille had de afgelopen weken voor de vrouwen van het wachthuis gezorgd. Het wachthuis is een speciaal huis, naast de verlos en kraamafdeling. Zwangere vrouwen kunnen daar verblijven en worden zo extra in de gaten gehouden en als er eventuele problemen optreden tijdens de zwangerschap, kunnen ze worden opgenomen. Dit wachthuis is pas nieuw, en is gesponsord door een goed doel! De vrouwen verblijven hier dan ook gratis, mits ze niet uit Sumve komen. Het is bedoeld voor vrouwen die ver weg wonen, zodat ze dicht bij het ziekenhuis zijn en goed kunnen rusten.
Op dit moment zitten er 5 vrouwen in het wachthuis, die Mireille dus iedere week gecontroleerd heeft en af en toe gezellig mee kletst of lol maakt (voor zover dat lukt met ons gebrekkig Swahilli, haha). Nu was het dus mijn beurt om dit over te nemen. Erg leuk, de ligging van het kind bepalen, de hartslag van de foetus luisteren en controleren, de vrouwen zelf controleren en gewoon lekker met de vrouwen kletsen.
Zo heb ik een paar keer een echo meegemaakt van een vrouw, waarvan ik de eerste keer nog weinig kon maken. Ondertussen heb ik al wat meer echo’s gezien en inderdaad, nu herken ik al wat dingetjes, heel grappig!

Na de kraam ben ik naar de RCH gegaan, dat is een soort poli voor moeders en jonge kinderen voor vaccinatie en dergelijke. Het is een beetje vergelijkbaar met het consultatiebureau in Nederland. Moeders en eventueel partners krijgen hier ook voorlichting over HIV en het voorkomen van SOA’s. Er wordt ook getest op syfilis, een veel voorkomende geslachtsziekte hier. Verder wordt er gecounseld voor HIV en worden hier ook testen voor gedaan. Het is fijn dat hier speciale testen voor zijn, waarbij de uitslag al snel bekend is.
Jonge kinderen worden gevaccineerd, er is een heus vaccinatieprogramma opgezet, waarbij de kinderen op vaste momenten hun benodigde vaccinaties krijgen, erg goed dus! De moeders en kinderen die niet naar het ziekenhuis kunnen komen, worden bezocht met de out-reaches, waarover ik ook al eens geschreven heb in mijn verhalen. Volgende week, als Olaf er is, gaan we weer op outreach. Dit is dezelfde soort outreach als die ik toen ook gehad heb, the under-5 outreach. Dit is dus kinderen onder de 5 vaccineren en wegen.
Ik heb 1 dag meegelopen op de RCH en heb kinderen gewogen, kinderen gevaccineerd en meegekeken bij het voorlichting geven en counselen voor HIV. Ik vond het leuk om te zien, maar niet zoo bijzonder om daar nou mijn hele laatste week rond te lopen…

Dussss heb ik de laatste dagen doorgebracht op de OPD! OPD staat voor out patiënt department. Het is de opname poli van het ziekenhuis. Er bestaat natuurlijk niet zoiets als een huisarts hier, dus alle mensen komen gelijk naar het ziekenhuis. Ze worden aangemeld, krijgen een file als ze die nog niet hebben en worden gezien door een dokter. Die bepaald dan het beleid en neemt een patiënt eventueel op in het ziekenhuis. De taak als verpleegkundige op de OPD is eigenlijk het begeleiden van mensen, het meten van de vitale functies en als er iemand er ziek of gewond binnenkomt, eerste hulp verlenen. Zo heeft Mireille afgelopen week een man gehad die glas in zijn voet had, die dus gelijk onder het mes ging. Gisteren hadden we een man die heeeel erg oud leek en die ook erg ziek was, hij bleek een liesbreuk te hebben (en maar 48 jaar oud te zijn!).
Vandaag kwam er een man binnen met een enorm gezwollen hand. We vroegen wat er was gebeurd, maar de man bleek doof te zijn. Gelukkig was er een relative mee die kon uitleggen wat er was gebeurd. Nou, hou je vast: de man was thuisgekomen en had zijn vrouw aangetroffen met een andere man, in bed. Hij had ruzie gekregen met die man en had zich daarbij zo erg bezeerd.
Er kwam ook nog een heel ziek meisje binnen, waarvan je gelijk kon zien dat ze snel opgenomen moest worden. Snel een dokter geregeld die haar heeft gezien, en naar de kinderafdeling gebracht! Daar weer heel even met mijn ex-collega’s van de kinderafdeling gewerkt, wat ze ook wel weer leuk vonden.
Het meisje heeft waarschijnlijk ernstige malaria en ik denk zelf ook anemie, maar de uitslagen van het lab heb ik niet meer gezien.

Meike en Nicole, de co’s, zijn op dit moment bezig met een malaria-onderzoek. Verschillende co’s die in verschillende ziekenhuizen in Tanzania werken, doen mee aan dit onderzoek. De bedoeling is om 300 mensen uit de omgeving (in dit geval omgeving Sumve dus) te testen op malaria, waarbij ook gezien kan worden of er in het verleden malaria is geweest bij die persoon. Kinderen van 1 tot volwassen boven de 25 worden getest, in totaal 300. Zo kunnen ze uiteindelijk opmaken hoeveel malaria er is vergeleken met de andere gebieden.
Mireille en ik hebben gisteren geholpen met het prikken van mensen en bloed opvangen op speciale test-strips. Morgen gaan we naar een school in de buurt om meer kinderen te prikken. Lijkt me erg leuk! De camera gaat in ieder geval weer mee..

19-11-09
Likizo!

Oftewel; vakantie! Vandaag hebben we de laatste dag gewerkt. Morgen vertrekken we richting Mwanza, omdat Olaf daar zaterdag zal aankomen! Dan nog even twee weekjes bij-bruinen, vakantie vieren, wijntjes drinken, aan en in het zwembad liggen, volgend weekend op safari, genieten, genieten en nog eens genieten! Daarna helaas weer terug naar het o zo koude Nederland… Waar ik ook wel weer heel erg zin in heb, want oooo wat missen we het eten! Gelukkig staat er boerenkool klaar als ik thuiskom… hmmm!!

Vandaag op pad geweest met Meike, Nicole, Mireille en een verpleegkundige van de kinderafdeling naar 1 van de scholen hier in de buurt. Daar zijn we verder gegaan met het malaria-onderzoek.
De kinderen zagen ons al van ver aankomen (‘Wazungu!, wazungu!’ wat blanken betekend, riepen ze al voordat wij de school überhaupt binnen waren). Daarna komen er een stuk of 100 superschattige kindjes in uniform naar ons toe rennen. O jee toch maar niet zo dichtbij, als ze 2 meter van je af staan ben je ineens toch wel een beetje eng...
We werden ontvangen door het hoofd van de school. Een pittige tante, die niet bepaald rustig praat tegen haar leerlingen, en ook nog eens met een grote stok (?) voor het klaslokaal staat. Meike en Nicole legden met behulp van de verpleegkundige uit wat de bedoeling was.
We werden naar een klaslokaal gebracht, waar we onze spullen konden klaarzetten. De verpleegkundige haalde de leerlingen 1 voor 1 binnen en begeleidde ze (zoals wij nog nooit gezien hebben, echt een super verpleegkundige! Rustig, geduldig, legt de kinderen uit wat er gaat gebeuren, echt super! Zo heb ik het nog nooit meegemaakt hier).
Meike en Nicole schreven de gegevens van de kinderen op en Mireille en ik prikten de kinderen. Heel erg leuk om te doen, ook al renden 2 kindjes heel erg hard weg bij mij! Dat was dan wel weer even zielig.. Haha.
Meerr dan 100 kinderen hebben we geprikt, en ook de leraren nog maar even dan, we moesten ook nog volwassenen hebben. In alle weken dat we hier zijn hebben we nog nooit zo lang achter elkaar continue gewerkt! Haha serieus, in het ziekenhuis ben je nooit zo druk.. Ook wel weer fijn hoor, zo ging onze laatste dag super snel voorbij!
Daarna nog even wat gedronken bij Meike en Nicole en toen snel naar huis, eten! De pasta van mamma Amos is helaas niet zoals wij gewend zijn, ook al zitten er champignons in! Gelukkig maakte de spinazie en de chillisaus een hoop goed. Als klap op de vuurpijl kregen we ook nog custardpudding! Deze keer vloeibaar, en zelfs zonder klontjes! Hmmmmmmmm…….

De planning voor de komende twee weken:
Vrijdag 20 nov
Naar Mwanza, relaxen in Tilapia en natuurlijk internetten!

Zaterdag 21 nov
Boodschappen doen! Pizza eten en daarna Olaf van het vliegveld halen en terug naar Sumve

Zondag 22 nov tot en met dinsdag 24 nov
Sumve, Olaf rondleiden door het ziekenhuis, relaxen, zonnen, etc :p

Woensdag 25 nov
Op out-reach! Met Mireille en Olaf. Under 5 outreach, wegen en vaccineren!

Donderdag 26 nov
George, verpleegkundige van de OPD komt bij ons eten! ’s Avonds afscheidsfeestje van Meike en Nicole

Vrijdag 27 nov tot en met maandag 30 nov
Op safari!! Vrijdagochtend worden we voor ons huis opgehaald, maandagochtend weer voor ons huis afgezet. Ideaal! We slapen in een redelijk luxe tentenkamp, met warm water (joepie!!!) en een zwembad (joepiieeeeeee!).

Dinsdag 1 december
In Sumve, huisje opruimen en koffers pakken!

Woensdag 2 december en donderdag 3 december
Naar Mwanza met onze koffers en alles! Laatste dagen relaxen aan het zwembad en nog een beetje shoppen, laatste geld uitgeven haha!

Vrijdag 4 december
Voor de ALLER laatste keer zwemmen en van de zon genieten, en ’s middags naar het vliegveld! We vliegen om 20.40 vanuit Mwanza en landen op zaterdag 5 december om 10.50 in Dusseldorf…. En dat was het dan! Pffff het gaat allemaal zo snel……….